ابراهیم قنبری‌مهر
ابراهیم قنبری‌مهر
(زادهٔ ۱۳۰۷ خورشیدی در تهران)، سازندهٔ سرشناس سازهای موسیقی، مبتکر
ایرانی و از شاگردان ابوالحسن صبا، اتی ین واتلو و سورن آراکلیان است.
زندگی
ابراهیم قنبری‌مهر، در مردادماه ۱۳۰۷ در تهران به دنیا آمد. در شش‌سالگی پدرش را از دست داد و بنابراین مجبور به ترک تحصیل شد. پس از آن برای امرار معاش به کارهای مختلفی از جمله نجاری روی آورد. با توجه به علاقه‌ای که به موسیقی داشت، پس از چند سال و زمانی که امکانات فراهم شد، تصمیم گرفت تا برای یادگیری موسیقی و نوازندگی ویولن نزد استاد ابوالحسن صبا برود. پس از گذراندن یک دوره نت‌نویسی و آشنایی با گام‌های موسیقی ایرانی و غربی و یادگیری نوازندگی، استاد صبا پیشنهاد ساخت ویولن را به وی می‌دهد و او را به آقای آراکلیان معرفی می‌کند تا از اطلاعات و مطالعات نظری وی آگاه شود. وی با استفاده از راهنمایی‌های ابوالحسن صبا و سورن آراکلیان به ساخت و مرمت سازهای ایرانی و غربی پرداخت.
پس از تأسیس کارگاه سازسازی وزارت فرهنگ و هنر در سال ۱۳۳۴از قنبری‌مهر برای فعالیت در آن کارگاه دعوت گردید.
عزیمت به اروپا
ابراهیم قنبری‌مهر، در سال ۱۳۳۹ از سوی کارگاه سازسازی اداره هنرهای زیبا، جهت کارآموزی در کارگاه اتی ین وات لو به فرانسه اعزام شد. استاد قنبری‌مهر به دلیل مهارت و تجربهٔ فراوان، مستقیماً به دورهٔ مخصوص تعمیرات که مربوط به دورهٔ عالی است، راه یافت. وی مهارت خویش را به آنجا رساند که دیوید اویستراخ ویولن ساخته‌شده او را با ویولن «استرادیواریوس»، (بزرگترین سازنده ویولن جهان) اشتباه گرفته و به قدری متعجب می‌شود که با نوشتن نامه‌ای زبدگی و استادی قنبری‌مهر را می‌ستاید.
ابراهیم قنبری‌مهر، دوره عالی ساخت ساز را که مدت آن ۲ سال بوده، در مدت ۶ ماه تمام کرده و به ایران برگشت و به غیر از ساخت ویولن شروع به ساخت سازهای ایرانی و رفع اشکالات آنها نمود.
نوآوری‌ها
او به واسطهٔ روحیهٔ نوآور خود، در سازهای ایرانی تغییراتی ایجاد کرد تا مشکلات این سازها را کمتر و یا برطرف کند. از جملهٔ این فعالیت‌ها می‌توان به تنظیم فاصلهٔ گوشی، ثابت کردن خرک سه‌تار، تثبیت پرده‌های تار و سه‌تار با فلز، تغییر سرپنجهٔ تار و سه‌تار به قالب گیتار، ایجاد شیار در اطراف دهانهٔ کاسه و نقاره تار، طراحی ساز کروماتیک سنتور، تغییرات در سازهای قانون و کمانچه اشاره کرد.
از کارهای منحصر به فرد او، ابداع تکنیکی زیبا در تزئین سازها با بهره‌گیری از تلفیق ورق برنج و چوب‌های زینتی معروف به «مِهرکاری» است که استادان سازندهٔ ساز، نام آن را از پسوند فامیل قنبری‌مهر گرفته‌اند.
قنبری‌مهر در اوایل دههٔ هفتاد، با اندازه‌گیری نسبت نوازنده به ساز در نقاشی‌های ظروف به‌جای مانده از دورهٔ ساسانی، بربط‌هایی را مشابه بربط‌های آن دوره، به دو صورت متفاوت، یکی با صفحهٔ پوستی و دیگری با صفحهٔ چوبی ساخت.